وقایع نویسی ...

ششماه پیش برای دو نفر درخواست تشویقی داده ام ، چند روز پیش رفته ام برای پیگیری و گفته ام : " پاداش این بخت برگشته ها را بدهید که من در نظر دارم آنها را چند روز تنبیه کنم و خوبیت ندارد وقتی گزارش تنبیه بالا می رود برایشان پاداش کارآیی بدهید !!! "

خلاصه اینکه بعد از کلی کش و قوس دستور پرداخت در اولین فرصت داده شد ( اولین فرصتی که نقدینگی وجود داشته باشد !! )

دیروز سر نشست صبحانه به یکی از همکاران که جزو آن دو نفر مورد عنایت برای تشویق است و از عدم پرداخت بموقع عیدی گله می کرد گفته ام :" عیدی را بالاخره مجبور هستند بدهند ، من خودم ششماه است منتظر پرداخت تشویقی هستم !!! " با تعجب گفت : " تشویق برای چه کسی !؟ " گفتم : " خودم و یکی از بچه های کارگاه !! " علاوه بر اینکه کلی حرف بار خودم کرد که بعله دیگه مردم برای خودشان می برند و می دوزند و ... !! "  کمی برایمان تاریخ نادری خواند و از کرامت کوروش حرف زد و ... 

تازه بعد از ظهر هم رفته بود پیش چند  نفر دیگر و پشت سرم صفحه گذاشته بود ، تا اینکه امروز رفتم امورمالی و پول های آن دو نفر را گرفتم و به همان فرد زنگ زدم و گفتم بیاید اداره و پول ها را بهمراه نامه ی تشویق به او دادم و خواستم ببرد بین خودشان تقسیم بکند !!

اول نامه را خوانده و بعد دیده اسم خودش در نامه است و آنهم در تاریخ ششماه قبل !! ( نمیدانم این  آیکون مخصوص برای این لحظه ها می تواند باشد !؟ ) بعد از او خواستم تا نامه را ببرد روی شیشه کارگاه بچسباند و قول دادم بابت این تشویق ، چند برابر پولی که او گرفته است خوشان خوشانمان بشود از صفحه گذاشتن و به او شیشکی بستن و ...!!!

چند دقیقه بعد برگشته و به من می گوید : " راست اش را بخواهی من حساب کردم دیدم این تشویقی بیشتر از آنکه به نفعم باشد به ضررم خواهد بود ، حاضرم دو برابر این را هم بگذارم و به خودت بدهم !! من نمی خواهم !! "

اینکه به زور راهی اش کرده ام برود جای خود ولی مهم اینجاست که چرا !؟!؟

اول اینکه پشت سر همدیگر صفحه گذاشتن یکی از ارکان فرهنگ امروزی ما شده است و هر قدر سطح اطلاعات پائین تر باشد میزان حرف زدن ( مخصوصا در وجه سوم شخص غائب !! ) بیشتر می شود !! خاصه اینکه مراسم پرفیض غیبت کردن بقدری رونق دارد که وقتی به کسی می گویی : " پشت دیگری حرف نزن " ، برگشته و می گوید : " می توانم توی روی خودش هم بگویم !!! " و خبر ندارد اینکار نشانه حقانیت فرد نیست بلکه بقول معروف " رو رو برم !!! "

دوم اینکه هیچ چیزی سخت تر از رودررو شدن شخص با خودش نیست ... دیگران را می شود فریب داد و پیچاند ولی همیشه انسان در مقابل خودش باید جواب رو راست داشته باشد و چه بسا آدمهایی که ما حسرت زندگی شان را می خوریم دوستتر دارند تا در وضعیت ما باشند و برخی فشارهای خوددرگیرانه را نداشته باشند !!

سوم اینکه خیلی از ماها تا وقتی پای حرف زدن باشد خودمان را استاد اخلاقیات و عدالت خواهی و ... می دانیم ولی اگر پای دو ریال پول وسط باشد ، زمین و زمان را بهم ریخته و کسی را در دنیا محق تر از خودمان برای آن نمی شناسیم و بخاطر همان پول اندک چه بسا همکار چندین ساله ، دوست صمیمی و یا فامیل نزدیک را طرد و یا از خود می رنجانیم !!

===

نشسته ام دفتر مدیر امور ...

برگ مرخصی ام برای فردا را در دست گرفته و می گوید : " می دانی که تائید نخواهم کرد ، برای چی نوشته ای و کاغذ حرام کرده ای !! "

همان لحظه ...

منشی امور در را باز کرده و آمده داخل ، یک لیست گذاشته روی میز مدیر که در مورد مرخصی های سوخته افراد امور است و باید تا آخر اسفند بروند !!

آقای مدیر نگاهی به لیست کرده و با دیدن اسم من در لیست می گوید : " چرا مرخصی نمی روی و می خواهی بمانند تا بسوزند !!؟ "

من دقیقا با نگاهی مانند نگاه مستشار در قهوه ی تلخ !!