روزمره ها ...

مردی حدود شصت ، شصت و پنج ساله ، با عجله و در حالیکه بیشتر شبیه دویدن بود خودش را به جلوی نانوایی رسانده و بلافاصله آخر نوبت را می پرسد ...

کسانی که توی صف نان هستند ، همه متخصص ایستادن در صفهای مختلف هستند و رفتار مرد برایشان غریبه نیست ، سرعت گرفتن برای اینکه حداقل یک نفر جلوتر باشند !! شاید بنظر زیاد مهم نباشد ولی اینهم یکی از آجرهای دیوار فرهنگی شهر است !؟ دنیایی مه ما برای زندگی ساخته ایم هزارتا آجر دارد ، یکی از یکی رنگی تر !!

هنوز نانوایی شروع به کار نکرده است !! و بیش از بیست نفر توی صف هستند !! هوا روشن است و اندکی خنک ، و برای پیرمردها توی این صف بودن و با همسن ها در مورد همه چیز کارشناسی کردن و از خاطرات دور و اغلب بی نقص حرف زدن (!؟) از گرمترین و نرمترین بسترها (!؟) شیرین تر است ...

پیرمرد تازه وارد که هنوز بار نگاه مردم را به دوش می کشد ، چند بار داخل نانوایی را نگاه می کند و نفس بلندی می کشد و از من می پرسد :« چرا نان نمی پزند ؟» می گویم :« از ۶/۳۰ شروع به کار می کنند ؟» می گوید :« اینهمه آدم اینجا ایستاده اند ، خب شروع کنند دیگر ... کسی به مردم احترام نمی گذارد !؟» می گویم :« فقط زورت با نانوا می رسد !؟ » با تعجب می پرسد :« یعنی چه ؟» می گویم :« حالا بروی جلوی بانک می توانی ادعا بکنی که چرا ساعت ۷ شروع به کار می کنند ؟ ساعت کار نانوایی را بالای در  زده اند ... »

===

توی خواب ، در یک بازداشتگاه بزرگ بودم ... و هی این بازداشتکاه بزرگ و بزرگتر می شد ... اصلا برای خودش کلانشهری بود !! ... معلوم نبود بازداشتی آنجا بودم یا کارمند آنجا !؟ ... خیلی ها هم مثل من بودند ... فقط در برخی جاها ، مثل فیلمهای آمریکایی ، دکلهایی بودند و روی دکل ها چند مامور تفنگ بدست که شهر را شبیه بازداشتگاه می کرد !؟ کمی سعی کردم بفهمم کارم چیست ولی همین سعی باعث بیدار شدنم شد !؟

شاید هم آنچه در خواب می دیدم بازداشتگاهی بود به وسعت یک کشور ... ما همه بازداشتی هایی هستیم که محصور در سیم خاردارهایی بنام کشور بدنیا می آئیم و  زندگی می کنیم و می میریم !؟ خدا لعنت کند هر تفکری را که سیم خاردارها را مرز شناسایی سرزمینها کرد و برای آدمها شهروندی زد ... همان رنگ و نژاد و زبان و فرهنگ باندازه کافی ، کافی بود !!!؟