شعرین سحری

برای عنوان چیزی نوشتم که کوتاهترین ترجمه ای که معنایش را برساند ، حداقل یک سطر بلند می شود !؟ در ساحت ادبیات ترکی ، ما یک شاعره ای داریم که نمی دانم هنوز زنده است یا نه !؟ اگر خوب یادم مانده باشد نام اصلی اش حمیده رئیس زاده است و شاید هم یک چیزی نزدیک به همین ها ... 

اصالتا اردبیلی است و منتسب به خانواده ای اربابی که یکی خودش تعریف می کرد که نوکر خانه زاد آن خانواده بوده است !؟ یکی از نشانه های بزرگی ، تاریک بودن و مبهم بودن و غیرقابل دسترس بودن فرد می تواند باشد !؟ و علاوه بر شعرهای اندکی که در دسترس عموم می باشد !؟ در سایه بودن شخصیت و تفکرش هم مزید بر اشتهارش می باشد!؟ به گمانم اگر زنده باشد ، در سوئد ساکن خواهد بود ...

یکی از اشعارش را با اجازه خودم همراه ترجمه ی مختصر و البته حس زدائی شده اش (!؟)  را در پائین می آورم :

گئنه دونیا کیمی باغریم دارالیب

قولاغیم سسده ، گؤزوم یولدا قالیب
باز دلم چون دنیا گرفته / گوشم به صدا و چشمم به راه مانده

سیزلاییر ساز کیمی غم دن اوره گیم

هانسی عاشیق اونو حسرتله چالیب ؟
دلم مثل ساز ، از غم مویه می کند / کدام عاشق آنرا با حسرت نواخته ؟

کیم آچیب غم قاپیسین وارلیغیما ؟

نییه ایسته ک قاپیسی باغلی قالیب ؟
چه کسی دروازه غم را به هستی ام باز کرده ؟ / چرا درآرزوها به رویم بسته مانده ؟

گئنه حسرت ، گئنه آخشام ، گئنه غم

گئنه دویقو گؤلو کؤکدن سارالیب
باز حسرت ، باز شب ، باز غم / باز گل احساس از ریشه پژمرده

نه دیلک بازلیقی دیر چیلقین اوره ک ؟

من اوچون عرصه دونیا دارالیب
چه بازی آرزوست ای دل دیوانه ؟ / برای من عرصه دنیا تنگ شده

یورما یار – یار دئیه رک ، یار اوره گین

اودا اؤز ایسته گینه فیکره قالیب
با گفتن یار – یار دل یار را خسته نکن / او هم در فکر آرزویش مانده

سحر اولسام دا یالان وارلیغیما

قارا بایراق گئجه لر کؤلگه سالیب

سحر هم باشم ، به هستی دروغی ام / پرچم سیاه شب ها سایه افکنده