به وقت میزبانی ...

لطف خدا یک چیزی هست که نه قابل اندازه گیری هست و نه قابل تخمین (!؟) هر موردی که باندازه رسد و البته به وقتش ، لطف خداست !!

 دیشب مهمان داشتیم ، از نوع سنگین اش (!؟) عمه ها و عم و دایی بانو را دعوت کرده بودیم برای شام ... چند ماهی بود که در برنامه داشتیم تا دعوت کنیم و نمی شد تا اینکه دایی بانو ، برای چند روز ، از تهران آمده بود برای دیدن خواهران غریبش (!؟) و برای همین چند بهانه را ردیف کردیم و همه را دعوت کردیم ... دایی بانو با عمه هایش ، پسرخاله و دخترخاله هستند !؟

فرصت مغتنمی بود و اینهمه دانه درشت را یکجا جمع کردن یک جورایی لطف خدا بود !!؟ یک طرف دیگر لطف خدا این بود که مهمانی افتاد به اول برج که دست به هفت تیر شدن راحت تر است ( دست به جیب شدن !) بعد از دهم برج یا دست نمی ره به هفت تیر یا هفت تیر توی جلد اسلحه گیر می کند و یا اینکه مسلح نمی شود و ... بعد بیستم برج دست به هفت تیر بردن راحت تر از همیشه است ولی حیف که اسلحه خالی است و فشنگ ندارد !؟

و دیگر اینکه شب قبلتر ، یعنی جمعه شب ، سه فقره از دوستانم بهمراه خانواده برای دورهمی ،در خانه ما دعوت بودند و  برگزار کردن دو نشست این چنینی  ، بغیر از مسایل مالی (!؟) دل شیر می خواهد و اراده ی آن چنانی که آنهم در عهده بانو می باشد ...

( پست را نیمه کاره رها کردم و ادامه اش گره نخورد ... ).