دریایی به نام تهران

از بچگی یک عبارت را همیشه می شنیدیم ، « تهران دریاست !» و حالا هزار سال است این عبارت در ذهن و تجزیه و تحلیل های روزمره مان تکرار می شود ...

خاصیت پایتخت کشوری بودن ، شبیه دریا بودن است ... و من همیشه دوست داشتم بروم تهران زندگی بکنم !؟ ولی گردش روزگار جوری چرخید که در یک مقطعی ، برادرم رفت تهران و من مجبور شدم بمانم ... وابستگی عاطفی اتصال جور و ناحور ی ست !! آدم به سختی (!) می تواند تا حدودی خودش را از وابستگی ها و دلبستگی های مختلف رها کند ولی یک وابستگی و دلبستگی بزرگ قبل از شکل گیری شخصیت اش ، شکل می گیرد و آن والستگی عاطفی بین فرزند و والدین است ... گریز از آن و رهایی از آن ممکن نیست ، البته این به معنی بد بودن آن نیست و گاه تنها ایستگاه آرام و امن زندگی انسان می شود ... ولی راست و ریست کردن آرزوها و اهدافی که بعدا در برنامه زندگی انسان پیش می آیند، خیلی وقتها ، با این دلبستگی و وابستگی خاص ، تعارض پیدا می کند!؟ و تا زمانی که وابستگی و دلبستگی والدین وجود دارد ، انسان همیشه یک دوراهی برای انتخاب در زندگی دارد و من در دو راهی رفتن و یا ماندن ، ماندن را انتخاب کردم !؟

این روزها برخی از والدین یک فداکاری بزرگ در حق فرزندان خود می کنند و سهم خود از این دلبستگی و وابستگی را آنقدر کمرنگ می کنند و یا به نفع فرزندان منظور می کنندکه حس آن در بین فرزندان از بین می رود و گاه فرزند متوقع تر نسبت به آن می شوند!؟

بگذریم که تهران با همه مشکلاتی که برایش می شمارند ، برای من دریا بوده و هست ... و ماهی سیاه کوچولوی درون من همیشه در هوس دریا بود ولی هوسش را قربانی انتخابش نکرد و حالا هم زیاد ناراحت نیست ...

شب دیروقت بود که تهران رسیدم ، اصلا شب نبود و بامداد پنجشنبه بود ... یکبار خیابانی گزارش فوتبال می داد و شب از نیمه گذشته بود و او که همیشه از سر ذوق به خاکی می زد گفت : " امروز  و امشب تکلیف تیم قهرمان معلوم می شود ، البته حالا ساعت از نیمه شب گذشته و امشب دیگه امروز نیست و فرداست و ... " ساعت 2 بود و برادرم در خانه منتظر بود ، کمی بابت من و کمی بیشتر بابت دخترش که با دوستانش رفته بودند مشهد و ساعت 5 قطارشان می رسید و برای آوردنش باید می رفت راه آهن ... دیر خوابیدن و تا حوالی صبح بیدار ماندن در تهران چیز غریبی نیست و اغلب مهمانی ها حوالی  دو و سه تمام می شود و البته کارهای صبح هم به همان اندازه می رود روی ساعت های ده و یازده ... من بیشتر از نیم ساعت نتوانستم دوام بیاورم و با اجازه از بزرگترها که داشتند فیلم می دیدند (!) رفتم و خوابیدم ... وارد اتاق شدن و خوابیدن روی هم رفته یک دقیقه طول کشید !!

برنامه روز پنجشنبه ، رفتن به عیادت بود و البته موکول شد به بعد از ظهر ، برای همین حوالی ظهر باتفاق برادرم رفتیم تا سر خیابان ، که منیریه باشد !! و از لوازم ورزشی فروش ها سراغ چرخ یدکی برای اسکوتر نوراخانیم گشتم و البته که پیدا نشد !! و برای همین  دو تا خیابان هم بالا و پائین رفتیم و کله مان در حال داغ کردن بود که دست خالی به خانه برگشتیم ... هوای تهران همیشه گرمتر از چیزی احساس می شود که دماسنج نشان می دهد و برعکس آن برای تبریز صدق می کند !؟ با برادرزاده ام که اخیرا برای کاررفته تهران تماس گرفتیم تا برای ناهار خودش را برساند و بعد از ناهار برادرم گفت که یک ساعتی بخوابیم که شب کارداریم و مهمان خانه باجناق برادرم بودیم برای عیدالزهرا !؟ دقیقا نیم ساعت خوابیدم و بعد حوالی ساعت 5 بود که راه افتادیم بطرف واوان ... کمی ترافیک در برخی اتوبان ها بود و یک ساعت توی راه بودیم و بعد هم که یک ساعتی در مراسم عیادت بودیم و حدود یک ساuتی هم صرف بازگشت به خانه شد ...

تقریبا زیر بلوک بودیم که یک پیامک زدم و گفتم تا لوکیشن بفرستند و البته خیلی هم ذوق کرده بودند از بابت اینکه من آمده بودم ... و کمی بعد رفتیم داخل خانه و تقریبا همگی خوش به حال بودند و از چشمانشان معلوم بود ... عمل در منطقه جمجمه ، اصولا دست زدن به یک ریسک بزرگ می باشد و دانش و اطلاعات پزشکی در این مورد هم بسیار محدود است و به جز مبالغی که بعنوان عمل و معاینه و ... بصورت قطعی می گیرند (!؟) بقیه نتایج و آنچه خواهد شد همگی در محدوده احتمالات ضعیف اتفاق می افتد (!؟) بهترین حالت در عمل مغز مثل ریستارت مغز می ماند و در بقیه حالت ها احتمال بالا نیامدن برنامه و اجرا نشدن فلان برنامه و نشناختن کارت گرافیک و ... خیلی زیاد است !! و این ریستارت هم به همین راحتی ها و سادگی ها نیست و گاه تا ماهها طول می کشد و برخی موارد ممکن است دیگر عمل نکند !!؟

بیمار روی تخت بود و قسمتی از بدنش حالت فلج شده داشت ... ولی شناخت خوبی داشت و حرف هم می زد و خوش و بش هم می کرد و گاه دایره اطلاعاتش باهم قاتی می کرد و دو تا مرده را قاتی زنده ها می کرد و گاه چهار تا زنده را داخل لیست مرده ها می گذاشت ... کمی حرف زدیم و نشستیم و کم کم داشت حرفهای اطراف بیمار زیاد می شد که گفتم : " بلند شویم برویم و بقیه حرفهایتان را در تلفن بزنید ... کنار بیمار چند دقیقه می شود حرف زد و آنهم حرف های استاندارد ... "

شب مهمان بودیم ، برای شامی بمناسبت عیدالزهرا ... این مراسم را من در برخی مناطق فارس نشین دیده ام و البته بیشتر در تهران شنیده ام و شاید در جاهای دیگری هم باشد و من نشنیده باشم !؟ مجالس و مهمانی هایی بمناسبت لعن و نفرین دشمنان ائمه و حضرت زهرا و کسانی که در اخبار صحیح و مشکوک مورد لعن ائمه و حضرت زهرا بوده اند ... البته این روزها انگار کمرنگ و کم شده است و زمان بچگی های ما خیلی پررنگ تر بود و ما یک همسایه داشتیم و لباس یک دست زرد یا قرمز می پوشید و می رفت به مجالسی که می گفتند بمناسبت روز مرگ عمر می باشد !؟ نه در خانواده ی ما رغبتی به این مسایل بود و نه تعریفاتش به خانه ما می آمد و کسانی که در این راستا بودند غالبا چهره های سرشناسی هم نبودند ؛ در جامعه و صنف و طبقه و ... البته در تهران تعریفهایی شنیدم که در فلان مجلس بودیم و فلانی هم بود و فلانی ها هم بودند و ... که باندازه شنیدن رویش حساب باز کردیم ... برای شام ما هم سفره قرمز پهن کرده بودند و لیوان قرمز گذاشته بودند و تقریبا روی تم قرمز بودیم ... شاید هم بخاطر حضور ما کمی کمرنگش کرده بودند و به پخش یکی دو آهنگ و شعرخوانی بسنده کردند !! ولی از قرار معلوم تا نیمه مهرماه در مهمانی های مختلفی بمناسبت عیدالزهرا بودند !؟

مهمانی تا حوالی ساعت 3 طول کشید و البته تا برخی به خانه های خود برسند شاید آفتاب هم طلوع می کرد ... و ما هم بعد از رسیدن به خانه تا لنگ ظهر خوابیدیم و بعد با دوستم برای حوالی ظهر قرار گذاشتم و تا آنها از دماوند برسند ، ما رفتیم و یک ناهاری خوردیم و بعد باتفاق دوستم به تبریز برگشتیم ... 

یازده شب در تبریز بودم ...