سلام تهران ...

یکی از فامیل ها ، در تهران ، دچار یک اشکال یهویی شده است و حدود یک هفته است که در بیمارستان و عمل بود و بعد به خانه برده شده است برای ادامه استراحت ... دلم می خواست بیایم و به بهانه عیادت ببینمش (!) مادرم هم هل داد که برو فلانی را ببین و برای همین تصمیم قطعی شد ...

 

دوستم ( آن دیگر دادو ) قرار بود بیاید تهران ، دماوند ... تا دخترش را به خانه برگرداند و سه شنبه که در والیبال بودیم ،خبردار شده بود و البته کمی هم کار و سفارش داشتم ... وقتی تصمیم آمدن به تهران قطعی شد ، به دوستم زنگ زدم و هماهنگ کردم تا منهم همراه او باشم ... ریا نباشد (!) قطعا برای اینکه تنها نباشد !؟ ...

حوالی ساعت ۱۷ از تبریز راه افتادیم و اوضاع زمین و آسمان و جاده ها عادی بود ... یک نصفه ماه هم در آسمان بود که با یک تکه ابر ، مشغول بود و بازی می کردند ... در قسمت شمالی جاده ای که بودیم ، ابرها کم کم جمع می شدند ... ما هم داشتیم ماه بازی می کردیم و این ماه و ابر تا ابهر ، با ما بودند و چند تایی هم عکس گرفتیم ...

بعد از ابهر ، آسمان صاف شد و جاده شلوغتر ... مخصوصا در لاین مقابل که از تهران بطرف قزوین می آمدند تا به شمال بروند و هر لحظه ترافیک متراکم تر می شد ... و کمی بعد لاین خروجی از تهران ، یک دست سفید شده بود و گاه ترافیک کندتر می شد و گاه روان و مطمئنا از این دست ترافیک در سایر جاده های خروجی تهران به طرف شمال وجود داشت ... تهران داشت به شدت خالی می شد !!

خیلی سال پیش ، دمدمای انقلاب ۵۷ ، اتوبوس های مسافربری و حتی ماشین های باری بزرگ از خیابانهای وسط شهر رد می شد !! یکی از دایی های مادرم که در محل مقبره الشعرای فعلی ، خانه داشتند ، اغلب بواسطه شغلی که داشت ، حضور سر کوچه ای زیادی داشت (!) ، و با شنیدن حتی یک خبر جزیی ، سوار اتوبوس های گذری از وسط شهر می شد و به تهران می رفت و برمی گشت ... یک جمله از او تا سالها نقل محافل بود و کم کم داشت ضرب المثل می شد ؛ وقتی سوار اتوبوس می شد به یکی از دهها بچه آشنایی که همیشه در کوچه و خیابان بودند می گفت :« بدو به سوری بگو ، من رفتم تهران !» این رفتار او بین فرزندانش هم تبدیل به فرهنگ شده بود و برای همین پا به سفری در همه آنها وجود دارد ، حتی پسر بزرگش که از بعد انقلاب ساکن آلمان می باشد ، بیشتر از ما به تهران رفت و آمد دارد !!؟

بیماری که برای دیدنش آمده ام تهران ، کوچکترین فرزند این خانواده است و کوچکترین پسردایی مادرم محسوب می شود و تقریبا شصت هفتاد درصد رفتار پدر تکرار می کند و برای همین با هر بهانه کوچک و بزرگی ، به تبریز می آید و تقریبا در هر مراسم و عیادتی و ... حضور داشت !؟ و البته همگی از نوع یهویی ... مادرم بعد از شنیدن خبر بستری شدن و عمل و ...، هر روز چندبار از من سراغش را می گیرد ...

شب حوالی ساعت ۱ به تهران رسیدم ... هوا خوب و خیابانها خلوت و سکوت حکمفرما بود !