و رفت ...

مایه افتخار برخی از دوستان نزدیکم (!) که همیشه نگاه مبهوت شان به بالاتر از خودشان می باشد ، رفت و فرصت نشستن روی ویلچر را نداشت ...

 

می دانم که به ما نگفته اند و در پشت پرده با دکتر یا پرستار تبانی کرده ( کرده اند !؟ ) تا به زندگی لاعلاجش خاتمه بدهد ( بدهند ؟! ) ... و این عاقبت زندگی صنعتی و در خدمت علم بودن است ، کاش با علم خودش در خدمت ما بود !؟

قبلا پستی در مورد پروفوسور نوشته بودم و دوستی برایم پیغام رد کرده بود که « وقتی انسان بزرگی دچار مشکل می شود ، آدمهای حقیر خوشحال می شوند ولی این خوشحالی از سر عقده است و نه نشاط واقعی !!؟ » برایش نوشتم که این حالت را در سالهای دور و نزدیک چندین بار تجربه کرده ام و از اعترافش ناراحت نیستم ولی این فقره را از آن دسته نمی دانم !؟ اگر او با من در یک سطح اجتماعی مشترک بدنیا آمده بود ، شاید !!؟ ، ولی وقتی من در سطح پنج بدنیا آم ه ام و حالا در سطح ده هستم و او که در سطح هفتاد بدنیا آمده بود و در سطح هفتاد و پنج به حلقه های زحلی پیوست (!؟) او باید حسادت لیاقت مرا بخورد ؟!

من می دانم ولی خیلی ها نمی دانند که چرا برخی ها ، بعد از اینکه تاریخ مصرف شان تمام می شود ، سیاسی کار می شوند !!؟

اتفاقا دیروز در راه پالیبال ( بچه های ما اغلب با پا توپ را می زنند !؟) بحث یکی از دوستان بود که همچنان مجردانه( بعد از دو نوبت طلاق ) ول می گردد و املاک پدری را اجاره داده و طولا و عرضا خوش می گذراند ... گفتم :« ارث پدرش هست و نوش جانش ، وای نان لیاقت خود را خوردن طعم و مزه دیگری دارد ، دوستم گفت :« این بحث های شخصیتی و ... برای نسل های ما و پیش از ما بود ، نسلهای جدید اینها را نمی دانند و قبول هم ندارند !!»

از مرگ کسی خوشحال بودن ، اصلا خوب نیست ؛ حتی دشمن !!؟ وای عبرت کرفتن خوب است ... حضرت علی می فرماید :« احمق کسی ست که خود را مایه عبرت دیگران نماید !!»

در آسمانی که هزاران هزار کهکشان وجود دارد ، بخاطر سالها خدمت صادقانه (!؟) نام سیارکی را بنامش کرده اند(!؟) پاداش آخر سال یک معلم بمراتب بیشتر از این می باشد ؟! حافظ در شیراز نشسته بود و از دروازه قرآن بالاتر نرفته بود ، آن وقت برای یک خال ، سمرقند و بخارای ندیده را می بخشید !!؟