عشقِ کرونایی !!

یکی دو هفته پیش بود که نوشتم عموجان ، آخرین بازمانده از نسل قبلی دار فانی را وداع گفت و رفت ... دیروز رفته بودم برای تشییع و تدفین یکی از بچه های فلجش که دو هفته بعداز پدرش فوت شد !!

خلاصه اینکه بعد از فوت پدر ، دختر بزرگش که هزاران سال است در تهران ساکن هست (!) بیکباره دچار هیجان عاطفی می شود و به سرش می زند که بیاید و حداقل تا چهلم پدر (!) کنار برادر و خواهر علیل اش بماند تا دوری پدر را کمتر حس بکنند !! البته بیشتر اینکه سرشان را گرم خودش بکند والا در این دنیا ، هیچ کس جای دیگری را نمی تواند پر بکند !!

خلاصه اینکه خواهر بزرگ بهمراه خود ویروس کرونا را آورد به اتاق برادر و خواهرش و چند روز بعد که بیماری اش عود کرد (!) بقیه را هم گرفتار کرد و همه را راهی بیمارستان کرد ... پسر عمویم که یک سال از من کوچکتر بود ، حین تزریق آمپول تشنج کرده و بلافاصله فوت می کند !! دو خواهر دیگر بعد از چند روز بستری شدن و تزریقات متوای و احیانا خیلی گرانقیمت تر (!!!) به خانه برمی گردند تا این بار داغ برادر را هم بگذارند روی داغ فراق پدر ...

وقتی ما داریم داستان را بحرانی تر می کنیم !! یاد تکه ای از شعر کسرائی در مهره سرخ می افتم و از زبان کرونا می گویم :

" این حرفها

   چرا زتو !؟

تندی چرا به من !؟ "