احضار ( ادامه )

خلاصه اینکه هیچ چیز باندازه بیکار بودن خوب و آموزنده نیست  !! و هیچ مشغله ای باندازه ی وقتی که از انسان هدر می کند ارزش ندارد !!

 

من گاهی اوقات پیش می آید که گوشه ای می ایستم (!) البته بیکار (!) حالا فرقی نمی کند که دوستی سر قرار کاشته باشد و یا برای رسیدن موعد مقرری منتظر بوده باشم ؛ مثلا خانم بی حوصله ی ایستگاه پرستاری بگوید صبر کن تا کارهایم را انجام بدهم و بیایم چند تا سوال بکنم !؟!؟ و من در این مواقع در حالت آماده باش کامل ، برای چشم و گوش ، می ایستم و این بهترین حالت برای آموختن است !! البته وقتی این حالت در چهارراه باشد کمی آموزنده و بیشتر کمک کننده است (!) چون در عرض ده دقیقه حداقل پنج تا راهنمایی می کنم !! البته باید بگویم که برخی ها اول می پرسند و بعد سرشان را بالا می گیرند و می بینند که دقیقا زیر تابلو ایستاده اند و این قسمت کار خیلی آموزنده است !!

این را هم کنار پارانتز بنویسم که چندی پیش یکی آمد مغازه دوستم و اول خواست کمی دست بالا بگیرد ، از لهجه اش معلوم بود زنجانی تشریف دارد و خودش هم گفت که بچه ابهر است و 40 سال است تبریز زندگی می کند (!) که گوشش را گرفتیم و در جایگاهش قرار دادیم (!) و بعد دید نمی شود و گفت که خانم من تبریزی هست و ... که من گفتم : " البته تبریزی اصل را به ابهری نمی دهند (!) و باز حالش گرفته شد و به زور می خواست خودش را توی یک بحثی جا بکند که بگوید منهم هستم و شروع کرد پشت سر دولت فحش دادن که من گفتم : " دولت یک شخصیت حقوقی است و زن و بچه ندارد که فحش بدهی (!) و وقتی فحش می دهی باید مواظب باشی چون تقسیم می شود و به همه ی کارمندان و کارکنان دولت می رسد که حقیقی هستند !! از اینجا هم نشد و یکهو نمی دانم چی شد که گفت تبریز یک ایراد دارد و آن اینکه وضعیت تابلوهای راهنمایی اش ناجور است و موجب سردرگمی مسافران می شود !! گفتم : " مسافر بهتر است نقشه داشته باشد و یا بپرسد !؟ اینجا ابهر نیست که 3 تا خیابان داشته باشد و تازه یکی از آنها مسیر گاز باشد (!) ضمنا تو می دانی فرماندار تبریز کیه !؟ ( این را عمدا پرسیدم چون زنجانیه ! ) سینه اش را جلو داد و گفت : بچه محل ماست !! گفتم : " چهل سال است که استاندار و فرماندار تبریز را از شهرستان های درجه دو و درجه سه انتخاب می کنند !! این قبیل اشکالات که می بینی و ما هم هر روز می بینیم ،  زیاد دور از انتظار نیست !! "

اینهم یک نوع آموختن از اتفاقات زندگیه !!؟

برگردیم به بیمارستان که همه ی پست شد توی پارانتز (!!) ... چیزی حدود دو ساعت دربیمارستان معطل شدیم !! یک بی حوصله گی خاص که این روزها در بیمارستان ها زیاد دیده می شود !! شلوغ بودن بیمارستان ها و در کنار آن کمبود نیروی انسانی و اضافه کار ماندن های زیاد که هم از سر ناچاری است و هم از سر طمع (!) و خلاصه اینکه خیلی ها را از پا انداخته است ...

خانم سرپرستار هم که گفته بود می آیم و چندتا سوال می پرسم (!) بالاخره از رو رفت و کاغذش را برداشت و بعد از نوشتن اسم و ... که بغل دستی اش به او گفت : " این بیمار دو روز پیش از اینجا رفته و پرونده اش فلان جاست و آن هم به خیر گذشت ولی برای اینکه نگهداشتن ما ضروری جلوه بکند پرسید : " قد و وزن بیمار ؟ " برادرم که کلافه شده بود گفت : " آخرین باری که خودش روی ترازو رفته بود 85 کیلو بود ولی حالا فکر نکنم بیشتر از 50 کیلو باشد ! " پرستار دیگه ادامه نداد و ما هم از بیمارستان خارج شدیم !!

خیلی دیر بود و برای همین شب را به خانه برادرم رفتم و در اتاقک کتابخانه خوابیدم ... زود به خواب رفتم ولی خیلی زودتر هم بیدار شدم (!) چون چند تا کفتر آمده بودند و جلوی پنجره کنار تاک های انگور بغ بغو تمرین می کردند !! و زا ساعت 6 هم تلفن ها یک ریز صدا می کردند و مردم جویای حال برادرم بودند ... حالا اگر شش صبح می شد نه صبح چه فرقی می کرد !؟!؟