زکات الددر ...

دیروز چند سطری در مورد برنامه ی کوهنوردی نوشتم و امروز نوبت گذاشتن عکس ها رسیده است ... ولی شب یک عالمه تعریف دیگر هم برای بانو کردم و هم خسته بودم و هم زیاد می شد و برای همین ننوشته بودم ... شاید در زیر عکس ها دوباره کمی نوشتم !

 تقریبا 3 ساعت از صعودمان در کنار این رودکوچک بود که میان سنگ ها خروشان و های و هوی کنان سرازیر بود ... گهگاهی هم کنارش می رسیدیم برای رد شدن به این طرف و آن طرف دره !! و دستی به آب زده و خستگی مان را به سردی آن می سپردیم ...

 تک درخت هایی که در سر راه دعوت می کردند برای کمی ماندن و نگاه کردن به اطراف ... راه رفتن باعث می شود تا انسان همه ی زیبائی های مسیر را درک نکند ، هر از گاهی ایستادن و تماشا لازمه حرکت است !!

چشم انداز قله میشو از میانه ی راه صعود !!

و ریواس های سر راه ... کمی خشک شده بودند ولی باندازه ای که آدم زیر دندان ها مزمزه بکند و خستگی بدر بکند ، خوب بودند ...

 و همه ی مسیر صعود پر بود از ریواس !! وقتی از ما پرسیدند از کدام مسیر بالا آمده ایم ، من می گفتم از یال ریواس ها !!

یال منتهی به قله که عموما برای صعود انتخاب می شود و کوهنوردانی که بالا می رفتند ... 

قله گوی زنگی !!

چشم انداز جنوبی قله ، شبستر و شهرهایش و سواحل نمکی دریاچه که بصورت خط سفیدی دیده می شود !!

چشم انداز شمالغربی و قله ی علی علمدار و قله های اطراف آن !!

و از این دست تکدرخت ها که برخلاف تصور شاعران منفی بین ، شکایت از تنهایی نداشت و بلکه سخاوتمندانه سایه می بخشید !! و من از طرف آنها زمزمه می کردم : تک درختی / سرپناهم / به راه خسته !!