لالائی جدید ...

هر از گاهی که نوراخانم بدلایلی که ما نمی دانیم و خودش هم نمی گوید (!) میل به گریه کردن پیدا می کند می آید بغل باباش و من برخلاف دیگرانی که سعی می کنند تا با او حرف زده و آنهم به روش سوال و جوابی حرف می زنند و لابد انتظار دارند بچه 15روزه با ایما و اشاره به آنها جواب بدهد (!!) فقط برایش حرف می زنم و او فقط گوش می کند !! حس خودم  این است که حواس اش از موضوع اصلی پرت می شود ...

خلاصه اینکه هر روز یکی دو ساعتی که کیف اش کوک است و یا ناکوک است می آید بغل بابایش و من برایش حرف می زنم !! چند روزی هست که تاریخ محله ی قدیمی را برایش بازگو می کنم ؛ حالا که اعتراضی ندارد (!) و یا نمی تواند داشته باشد (!) بهترین زمان برای خواندن تاریخ شفاهی محله ی قدیمی مان می باشد ... از سر کوچه شروع کرده و یکی یکی پائین می آیم و بانو هم از گوشه ای به این تاریخ خوانی ما می خندد !! مثلا دیروز تعریف از خانیماخانیم های محله مان بود !! در ازمنه ی قدیم گاهی دختر را خانم صدا می کردند و آن وقتی بود که اسم دختر مثل اسم مادربزرگش می شد و برای همین به احترام به او خانم می گفتندکه اشاره داشت به همنامی با مادربزرگش ... البته برای پسرها هم این کارها بود و اگر کسی را بابا و یا آقا خطاب می کردند از همین چشمه آب می خورد !! حالا این خانم وقتی خودش مسن می شد یک لفظ خانم هم جلوی اسم اش می آمد و می شد خانیماخانم !! و محله ی ما که یک کوچه تقریبا پرپیچ و خم و درازی بود در حد فاصل دو پیچ اش که خانه ی ما قرار داشت ، 3 تا خانیما خانیم داشت !!

وقتی داشتم اینها را تعریف می کردم ، برای خودم جذابتر بود (!!) چون مرور خاطراتی می شد که اگر به بهانه ای مرور نشوند ، بلافاصله از یاد می روند !!! روز قبل هم دسته بندی منصوره خانم های محله بود ! و اینکه با ذکر آدرس خانه و القابی که داشتند جلو می آمدیم و وقتی به یکی از آنها رسیدیم اشاره داشتم که چون در حیاط خانه شان یک درخت بزرگ توت سیاه داشتند (!!) که موقع رسیدن توت ها به هر خانه ای یک بشقاب بزرگ توت می آوردند !! لقب ایشان شده بود " منصور خانم قره توت حیاطی !! "

و خلاصه از این داستان ها زیاد داریم و مثل برنامه ای که در نوجوانی از رادیو گوش می دادم و عنوانش " در انتهای شب " بود ، این داستان ها هم عنوان شان " در ابتدای زندگی " می باشند ...

دیروز باز نوبت بغل باب شده بود و من داشتم برایش لالا - داستان از نوع زیرزمینی می خواندم :

یکی بود ، یکی نبود ...

اونی که بود همه چیز را خورد !!

اونی که نبود وقتی رسید ، دید که چیزی نمونده !!

و دعواهای زندگی از همان نقطه آغاز شد ...