آواز دهل شنیدن ...

ما با اینهمه تابلوی راهنما و اینهمه چراغ چشمک زن که در فرهنگ مان داریم (  روایات و حکایات و ضرب المثل ها و ... !! ) چرا بیشتر از بقیه راه را اشتباه می رویم !؟!؟ آیا مثل کارتون ها کسانی هستند که هی تابلوها را عوض می کنند و یا اینکه زیاد بودن تابلو هم معضلی ست اضافه بر سایر معضل ها (!؟!؟)

یکی از چهره های فعال در زمینه ی فرهنگی شهر هر از گاهی در اینستاگرام و در قسمت استوری اش سوالی طرح می کند و از دیگران می خواهد تا جواب بدهند !! ایشان با همه ی وسعت نگاهی که سعی می کنند از خود نشان بدهند (!) در بازنشر جواب ها چنان دچار خودسانسوری هستند که انگار چه خبر است !!! حالا خوب است که نه سر پیاز هستند و نه ته پیاز و از سابقه ی دور و نزدیک فقط همان چهره ی فرهنگی برایشان مانده است و در مجالس با متانت خاصی می نشیند !!!

یکی دو بار به سوالی که پرسیده است و غالبا از نوع سوالات دست بالا می باشد (!!) جواب داده ام و دیده ام که جواب های خیلی بی ربط و مخالف و ... را براحتی در همان استوری منعکس کرده ولی برای من در صفحه ی خودم جواب گذاشته است و این نشان می دهد که همه بنوعی دنبال یافتن محبوبیت از طرف کسانی هستند که خوب یا بدشان اصلا مهم نیست !! سبک بودنشان مهم است و واقعا هم هوادار سبک مغزش خوب است !!! بار اول فکر کردم که دیگر برای استوری هایش جواب نگذارم ولی برای دومین بار باز این کار را کردم و دلیلم این بود که برای آینده که دیر یا زود رودررو خواهیم شد (!!) راه فراری نداشته باشد و آن چهره ی متین و فرهنگی مصنوعی را با نیم نگاه و نیم لبخندی ، بشکنم !!

===

دیروز عصر در چاپخانه ی دوستم نشسته بودم که دیدم آسمان بالای شهر بدجوری درهم و برهم شده است (!) ابرهای سیاه داخل هم تنیده و در قسمت بالا هستند و انگار با یک خط آنها را بالا نگهداشته اند و کمی پائین تر ابرهای پراکنده جلوی آخرین تابش های خورشید به خون آغشته شده اند !!! جائی که نشسته بودم تقریبا 300 متری با میدان ساعت تبریز فاصله داشت و این صحنه ها را در بالای سر ساختمان ثبت احوال می دیدم !! با خود فکر کردم که می شود از ساختمان ساعت یک عکس خوب بیادگار گرفت و برای همین بلافاصله از مغازه خارج شده و به دوستم گفتم : " بدو بدو بروم ببینم یک عکسی می توانم از عمارت ساعت بگیرم یا نه !! "

آدم وقتی کنار کی برد است ، هوس می کند بنویسد !! وقتی دوربین به دست است ، هوس می کند عکس بگیرد !!  وقتی ... 

خلاصه اینکه بدو بدو رفتم تا میدان ساعت ، یکی دو نفری از مغازه دارهای آن کوچه که مرا می شناسند با تعجب نگاه می کردند که چه کار با عجله ای پیش آمده است (!!) و ازیکی دو رهگذر هم سبقت غیرمجاز گرفتم تا آنها هم حساس بشوند به عجله ای که داشتم (!!) و بعد انگار که برقم رفته باشد ، یک دفعه ایستادم و ساختمان را نگاه کردم ... حالا دیگر ساختمان ساعت زیر ابرهای سیاه دیده می شد و از آن منظره ی غروب خبری نبود ... مخلوط آنها را وقتی فاصله ام دور بود و زاویه ام فرق می کرد می توانستم ببینم و حالا با نزدیک شدن به سوژه (!) مقدار زیادی از زیبائی بزرگ را از دست داده بودم و به جایش کلی عالمه ماشین توی کادرم وجود داشتند که در کل مزاحم بودند !!!

و ما در انتخاب هایمان گاه به همان منظره و چشم انداز دور دلخوش می شویم و وقتی نزدیک می شویم می بینیم که خیلی از آن زیبائی ها را از دست داده ایم و چیزی که برایمان مانده است ، همان واقعیت های تلخ روزمره ی اطرافمان می باشد !!

 

دیروز در برنامه ی حالا خورشید ، رشیدپور با محسن رضائی و قاسم سلیمانی مصاحبه داشت ( من وقتی داشتم ملزومات صبحانه می خریدم ، در تی وی مغازه دیدم !! ) ، سالروز عملیات بزرگ کربلای 4 بود ؛ عملیاتی که بقولی لو رفته بود و تلفات سنگینی به نیروهای ایرانی تحمیل کرده بود !! و عصر در دنیای مجازی دیدم که این مصاحبه انعکاساتی داشته و یک جائی هم خواندم که وزیری گفته بود که برادرش را بر اثر این اشتباه از دست داده است !! و کسی هم جواب داده بود که به خاطر همان برادر شهید ، ایشان از فرصت نخبه شدن استفاده کرده و جوانترین وزیر کابینه شده است !!

امروزه کسانی که خود از سفره ی همان جنگ می خورند و بازماندگان شهدا بوده و از هر امتیاز و رانت کوچک و بزرگی برخوردار هستند و اتفاقا راه زندگی شان هم غلط است (!!) برای خوشآیند مخاطبانشان سعی می کنند تلقین بکنند که جنگ یک اشتباه بود (!!) و اتفاقا همان کسان افرادی هستند که در توجیه ناکارآمدی مدیریت شان در زمان فراغتِ حال درمانده هستند و می خواهند برای کسانی که در زمان اضطرار برنامه می چیدند ، ایراد بگیرند !!