زیادی سیاه !!

صبح می رفتم برای خرید نان ، این بار برفی نبود و زمین خوردنی هم نبود ... سگ سیاهی نظرم را جلب کرد ، خیلی سیاه بود و بقول یکی از دوستان تماما رسیده بود !! موبایل را درآورده و از دور عکسی از او گرفتم تا خوش باشد که توجهی را جلب کرده است ...

 

کمی پائین تر و در میان درختان قطعه ای که مثلا پارک محله ای تشریف دارد ، زاغ هایی روی درختان و زیر درختان دیدم که بیش از حد سیاه بودند ، عکسی هم از آنها گرفتم  و یاد این شعر از سهراب سپهری افتادم ...

یکبار با دوستی درمورداین شعر حرف می زدیم و او زیادی جدی (!) تشریف داشت و من گیر داده بودم به خط دوم و می گفتم : " زاغ که اصولا سیاه است و نباید منظور شاعر این بوده باشد که زاغ های زیادی سیاه بودند ، چون زاغهای کمی هم نداریم که سفید بوده باشند ! منظور شاعر زاغ هایی بود که زیاده از حد سیاه بودند ،مثل اینکه رنگ شان سیاه نبوده باشد و توی بشکه قیر افتاده باشند و سیاهی مضاعفی داشته باشند !! "

تنهای منظره

کاج های زیادی بلند.

زاغ های زیادی سیاه.

آسمان به اندازه آبی.

سنگچین ها ، تماشا، تجرد.

کوچه باغ فرا رفته تا هیچ.

ناودان مزین به گنجشک.

آفتاب صریح.

خاک خوشنود.

چشم تا کار می کرد

هوش پاییز بود.

ای عجیب قشنگ !

با نگاهی پر از لفظ مرطوب

مثل خوابی پر از لکنت سبز یک باغ،

چشم هایی شبیه حیای مشبک ،

پلک های مردد

مثل انگشت های پریشان خواب مسافر !

زیر بیداری بید های لب رود

انس

مثل یک مشت خاکستر محرمانه

روی گرمای ادراک پاشیده می شد.

فکر

آهسته بود.

آرزو دور بود

مثل مرغی که روی درخت حکایت بخواند.