روز کاری خوب ...

امروز بیشتر حرف زده ام و  برای همین نوشتنم نمی آید ...

 

چند وقت پیش که شاید از سال بیشتر شده باشد به یکی از دوستان یک وجه ناقابلی بصورت دستی دادم تا سر برج برگرداند ، البته خودش گفت که سر برج برمی گرداند والا ما را چه به این کارها !! خلاصه اینکه برج های زیادی از آن برج گذشت و خبری نشد ، منهم که سفارش پدربزرگم هنوز توی گوشم مانده کاری نداشتم ، گمان ضعیف این بود که یادش رفته است ( که مثل معروف می گوید محال است آدمی بدهی اش یادش برود !! ) احتمال قوی هم این بود که هنوز توان بازپرداخت را ندارد !!

تا اینکه یکی دو نوبت پشت سر همان همکار صفحه گذاشتند که بدحق و حساب است و ... منهم یکی دو بار وسوسه شدم که آلارمی بدهم تا اگر یادش رفته ، یادش بیاید و اگر فکر می کند من یادم رفته ، بداند که بیادش هستم !! ولی هربار بنوعی از این کار منصرف می شدم ، تا اینکه با زیاد شدن ندای درونی برای پیگیری موضوع ، تصمیم گرفتم کل موضوع را بیخیال بشوم ، بدلیل اینکه هر روز حداقل چند نوبت با همان فرد روبرو می شدم اینطوری بهترتر بود !! 

بهرحال برج های بعدی که می گذشتند را دیگر نمی شمردم و برای همین امروز در حالیکه اصلا چیزی از آن موضوع بیاد نداشتم همان فرد آمد و شماره کارت خواست تا بدهی اش را بپردازد ، بهمراه یک عالمه دعا و قربان صدقه و ... 

نداهای درونی که برای انسان می رسد همیشه از فرستنده ی خوب نیست و احتمال دارد از یک فرستنده ی مسموم باشد ، و آدم بر اساس ندای درونی اش کاری بکند که بعدا پشیمان شود !! بهتر است زمان ارسال ندای درونی کمی حواس آدمی جمع باشد و ببیند لحن این ندا درونی نصیحت کننده است یا وسوسه کننده !! ( ندای درونی سرکوفت زن مربوط به استهلاک سیستم است و بهتر است در زمان پخش آن به گیرنده های خود دست نزنید !! ) 

===

یک اتفاقی هم افتاد و کل داستان پرخاطره ی " صعود به آرارات " را بازخوانی و بازگویی کردم و بسی خوش گذشت ...