آخر شاهنامه ...

« شاهنامه آخرش خوش است » ، مثلی جا افتاده و پرمصرف در زندگی روزمره ماست و به ما می گوید دلت به خوشی های موقت قرص نباشد ، داستان موفقیت ها ، شادخواری ها و... اگر تا انتها ادامه بیابد خوش است وگرنه پهلو به پهلوی مثل معروفتر « جوجه را آخر پائیز می شمارند » ، هست

 

هشت سال ، جنگ و دفاع ایران مقابل عراق و بنوعی تمام دنیا ، به تنهایی یک شاهنامه بود ... پر از خاطرات تلخ و شیرین ، قهرمانی های شیرین حماسی و صحنه های تلخ و فوق تراژدیک !! و چون یک سروده و داستان تخیلی نبود که دستی در پیرایش آن نقش داشته باشد و آراسته و پیراسته به خواننده برسد !؟ هنوز نفس می کشد ، در خاطرات و در تفسیرها و در سواستفاده ها و حتی در استفاده ها ...

یک برنامه با نام « مثبت نگاتیو » روی آنتن است که مجری همه چیز دان آن (!؟)؛با یک فروتنی مصنوعی (!؟) جوری از جنگ و عملیات ها حرف می زند که انگار همه متن و حاشیه جنگ ، با هزار دوربین ، رصد می شد و به دستش افتاده و همه چیز را می داند ... انگار کارگردان اصلی جنگ بود ، جنگی که هشتاد درصدش ، یهوئی بود و بقول ما « الده آچیلما » بود ... اگر شکستی بود و حتی اگر موفقیتی بود ... و بنوعی یکی از  تراژدیک ترین جنگ های بشری بود ... و همه چیز در خودش داشت ، از نامردی ها و رشادت ها و مردی ها و هزاران داستان نگفته و نخوانده و نشنیده !! طوری که ادامه اش تا همین روزها نیز جریان دارد و هنوز تکلیف پنج هزار نفر معلوم نیست که کجایند و هر از گاهی تعدادی تجسس می شوند و بدست می آیند و دل هزاران خانواده و آشنا هنوز منتظر هستند ...

سهم من از دفاع و جنگ ، صفحات آخر شاهنامه بود ... وقتی جنگ تمام شده بود و هنوز غائله کردستان نفس می کشید !!