قدر عافیت ...

" قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید "

آدم وقتی این جمله را می بیند و یا از کسی می شنود زود یاد سرماخوردگی اش می افتد و یاد سلامتی اش که بزرگترین عافیت زندگی است ...

ولی اگر از راس هرم عافیت که سلامت باشد نظری به پائین تر بیاندازیم می بینیم که عافیت های زیادی هم وجود دارند که ما زیاد به آنها توجه نمی کنیم غالب آنها منجر به مصیبت هایی می شود که به وجودشان عادت کرده ایم و خرده سلامت هایی که هدر می دهیم از آن چیزی که به آن حساس هستیم بمراتب زیادتر است !!
البته ما عموما ملت راس نگر هستیم و در حالیکه در کف زندگی مان با مشکلات عدیده ای مشغول و در حال ناک اوت شدن هستیم همچنان سرمان را بالا نگهداشته و چشم از آرمان هایمان برنمی داریم ، کوهنوردی با آنهمه نشاط و سلامت و بهره مندی از طبیعت و هوای پاک و ... را فقط رسیدن به قله می بینیم و در راه رسیدن به آن آرمان همه ی آن مواهب را از دست می دهیم !!
چند روز پیش یکی از دوستان از من پرسید : " تازگی ها انگار عاشق نمی شوی ، مشکلی پیش آمده است !!؟ " همین عبارت روی زبانم بود و برای همین گفتم : " اگر کسی قدر عافیت را بداند عمرا دنبال عاشقی نمی رود که اعظم مصیبت هاست !! "
حتما داستان آن کوهنورد را خوانده اید که در پرتگاهی سقوط می کند و زندگی اش بسته به طنابی بود که به آن وصل بود و وقتی تمام امیدهایش به نجات از دست می رود از خدا کمک می خواهد و صدایی می شنود که "برای رهایی طنابت را پاره کن !!" و او تنها امیدش را که نه خدا بلکه طناب بود را رها نمی کند و صبح جسدش را که ، در فاصله ی یک متری زمین ، یخ زده بود پیدا می کنند !!!!
آهای... طناب آرزوهایت را پاره کن !! مطمئن باش چیزی که در دوردست انتظارش را داری همین الان در کنار توست !!!
از من گفتن ، می توانی سفت به آن بچسبی  !!